Imię Jezus w języku hebrajskim oznacza: „Bóg zbawia”.  Jest to imię, które przynosi zbawienie. Mogą go wzywać wszyscy, ponieważ Syn Boży zjednoczył się ze wszystkimi ludźmi przez Wcielenie.  Dlatego, że nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni (Dz 4,12). Złe duchy boją się imienia – Jezus. Wzywając tego imienia uczniowie dokonują cudów. To Ojciec udziela im wszystkiego, o co proszą w imię Jezusa. Imię to znajduje się w centrum modlitwy chrześcijańskiej, dlatego też prawie wszystkie modlitwy liturgiczne kończą się formułą: „Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa.” Chrystus jest greckim tłumaczeniem hebrajskiego słowa „Mesjasz”, które oznacza „namaszczony”. W Izraelu namaszczano w imię Boże tych, którzy zostali powołani przez Boga do określonych misji. Byli to królowie, kapłani, a czasem również prorocy. Chrystus wypełnia mesjańską nadzieję Izraela będąc kapłanem, prorokiem i królem. Gdy mówimy, że Pan Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, to proklamujemy prawdę, że Syn Boży stał się prawdziwie człowiekiem, pozostając prawdziwie Bogiem. Dlatego Sobór w Chalcedonie w 451 roku orzekł, iż: „Jeden i ten sam Chrystus Pan, Syn Jednorodzony, ma być uznany w dwóch naturach bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia” (por. KKK 467). Wypełniając wolę Ojca, Jezus Chrystus zapoczątkował na ziemi Królestwo niebieskie. Kościół stanowi zalążek tego Królestwa. Choć powołani są do niego wszyscy ludzie, to jednak należy ono szczególnie do ubogich i do maluczkich, to znaczy do tych, którzy potrafią je przyjąć pokornym sercem. Do stołu Królestwa Jezus Chrystus zaprasza nie tylko sprawiedliwych, ale i grzeszników (por. Mk 2,17). Posługując się przypowieściami, które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania, zaprasza na ucztę Królestwa i wymaga radykalnego wyboru: nie wystarczą tu tylko słowa, potrzebne są konkretne czyny. Na początku publicznej działalności Jezus wybiera Dwunastu, aby byli razem z Nim i uczestniczyli w Jego misji. Daje im udział w swojej władzy i wysłał ich, aby głosili Królestwo Boże, uzdrawiając chorych (por. Łk 9,2). W kolegium Dwunastu pierwsze miejsce zajmuje Szymon Piotr. Chrystus  powierza mu specjalną władzę: Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie (Mt 16,18-19). „Klucze” oznaczają władzę zarządzania domem Bożym, którym jest Kościół. „Wiązanie i rozwiązywanie” oznacza natomiast moc odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele Chrystusa. Z św.. Janem Pawłem II zwracamy się ku Jezusowi Chrystusowi, powtarzając wyznanie św. Piotra: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego (J 6,68). Tylko w Jezusie, Synu Bożym, jest nasze zbawienie (por. Dz 4,8nn). On jest „drogą i prawdą” (J 14,6) i „zmartwychwstaniem i życiem” (J 11,25). Kościół nie przestaje słuchać Jego słów, odczytuje je wciąż na nowo, każdy szczegół Jego życia odtwarza z największym pietyzmem. Ciągle przemawia do nas Jego życie, Jego człowieczeństwo, Jego wierność prawdzie, Jego miłość wszystkich ogarniająca (por. RH 7). Niech wypowiadane słowa, „wierzę w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego”, będą wyrazem naszej głębokiej zażyłości z Jezusem Chrystusem.

Z życia naszego Ojca Świętego Franciszka  !             

                      „Współpracujmy w budowaniu pomostów pokoju i promowaniu pojednania, zwłaszcza na terytoriach, gdzie muzułmanie i chrześcijanie razem cierpią potworności wojny”. Z takim wezwaniem zwraca się do wyznawców islamu Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego w orędziu na ich święto Id al-Fitr. Przypadnie ono w tym roku pod koniec lipca, na zakończenie muzułmańskiego miesiąca postu ramadanu. W przesłaniu nie sprecyzowano, gdzie trwają wojny, w których cierpią wyznawcy obu religii. Przypomniano jednak to, co w 1982 r. Jan Paweł II powiedział w Nigerii, skąd obecnie coraz częściej docierają wiadomości o krwawych wydarzeniach. Papież mówił tam wówczas: „My wszyscy, chrześcijanie i muzułmanie, wspólnie wierzymy w jedynego Boga, Stworzyciela człowieka. Bronimy godności człowieka jako sługi Bożego. Tak więc możemy nazwać się wzajemnie braćmi i siostrami przez wiarę w jedynego Boga”. Watykańska dykasteria zwraca uwagę, że chrześcijan i muzułmanów wiele łączy, choć jesteśmy świadomi dzielących nas różnic. Dlatego konieczny jest dialog i współpraca na rzecz sprawiedliwości, pokoju oraz poszanowania praw i godności każdego człowieka. „Czujemy się szczególnie odpowiedzialni za najbardziej potrzebujących: ubogich, chorych, sieroty, migrantów, ofiary handlu ludźmi i wszystkich cierpiących z powodu jakichkolwiek uzależnień” – czytamy w przesłaniu. Przypomniano tam wyzwania dzisiejszego świata, wymagające solidarności wszystkich: zagrożenia środowiska naturalnego, globalny kryzys ekonomiczny, bezrobocie młodzieży, tragedie rozłączonych rodzin i opuszczonych dzieci. Przez współpracę w rozwiązywaniu tych problemów będzie można pomóc zmniejszyć napięcia i konflikty, ukazując, że „religie mogą być źródłem zgody dla dobra całego społeczeństwa”. Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego wzywa zatem muzułmanów do modlitwy o pojednanie, sprawiedliwość, pokój i rozwój jako priorytety ludzkości.

Grupa Modlitewna Ojca Pio

Serdecznie zapraszamy do włączenia się w naszą grupę

Spotykamy się w każdy pierwszy czwartek miesiąca o godz. 18.00