WIELKI  POST 2014 R.

Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu, rok A (9 marca 2014)

Czytania: Rdz 2, 7-9; 3, 1-7; Rz 5, 12-19

Ewangelia: Mt 4, 1-11  ●

„Pokusa wcale nie jest złem, ale wstępnym warunkiem zwycięstwa”.
św. Augustyn

Czytam Słuch absolutny, wywiad-rzekę z Andrzejem Szczeklikiem. Jej tytuł stał się pewną inspiracją do zamyślenia nad Ewangelią o kuszeniu Jezusa. Mówimy czasem, że ktoś ma słuch absolutny. Mówiąc najprościej – posiada rozszerzoną skalę słuchu (tzn. rozpoznaje kilka dźwięków równocześnie). A jaki słuch miał Jezus? Jakie miał ucho? Jak słuchał i jak słyszał? Ewangelie nic o tym wprost nie mówią. Nie wiemy, czy był muzykalny, czy chodząc drogami Galilei i ścieżkami Judei podśpiewywał lub wygwizdywał jakieś melodie…

Pewnie te pytania brzmią śmiesznie zwłaszcza dla tych, co mnie znają i wiedzą jak śpiewam. Ja i słuch… Siostra Małgorzata Chmielewska napisała na swoim blogu: „Mam tak samo absolutny brak słuchu, jak inni mają słuch absolutny. Mogę tylko dawać posłuch. Oby dobrym myślom”. Mogę się pod tym stwierdzeniem podpisać i powiedzieć: to moje! W wierze słuchem absolutnym jest dar rozróżniania dźwięków pochodzących od Boga i dźwięków pochodzących od diabła. Nazywany to darem rozeznania.

Pokusa chleba!

Pustynia, czterdzieści dni i czterdzieści nocy bez chleba i wody… Jezus czuje głód, który dosłownie boli… I słyszy: „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem”. Znał Jezus doskonale kamienie Pustyni Judzkiej, tak bardzo przypominające swoim kształtem chleby… Co za diabelski spryt. Działanie na wyobraźnię. Zły doskonale wie, że kiedy jest pusty żołądek, to oczy zjadłyby dosłownie wszystko! Mówi się, że okazja czyni złodzieja. A co z nami może czynić głód? W książce Inny Świat Gustaw Herling-Grudziński napisał: „Nie ma takiej rzeczy, której by człowiek nie zrobił z głodu i z bólu”. Jezus odpowiada bardzo prosto: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. A nam się zdaje, że tylko chlebem, że on najważniejszy, że gospodarka najważniejsza, że pełna lodówka musi być… Nie tym się zaspokaja głód, który mamy w sobie! Parafrazując klasyka, trzeba powiedzieć: głupcze! Słowo Boga!

Sukces!

Miasto Święte, tłumy, skok na bungee bez żadnej kontuzji, aniołowie i spektakularny sukces! Wygrać! Absolutnie nie mogę przegrać… Nie mogę zaakceptować mojej historii. Chcę, żeby się realizował mój plan na życie. Jeden z naszych księży mawiał, że kura by wygrała, gdyby karty miała. Wszyscy jesteśmy karciarzami. Każdy chce trzymać karty swojego życia we własnych dłoniach. Decydować o każdej z nich każdego dnia i w każdym wydarzeniu. Być graczem swojego życia. Tak dajemy się oszukać. Dużo jest prawdy w tej myśli o kurze. Czyżby była mądrzejsza od nas? Wygrać, odnieść sukces… Absolutnie nie mogę przegrać! Muszę być jak Bóg! Paradoks ewangelii objawia się w tym, że porażka może być sukcesem, przegrana zwycięstwem, a bankructwo zamieni się w bogactwo! Pycha nie pozwala nam wejść w taką logikę myślenia i działania. Nie! „Aniołom swoim rozkaże o Tobie, a na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”. Nie dajmy się zwieść… bo „Diabeł cytuje Pismo Święte dla własnych celów”, jak napisał Szekspir.

Władza i pieniądze

„Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon”. Święci pustelnicy mówią, że na pustyni wychodzą z człowieka demony, zwłaszcza demon władzy i pieniędzy. A wtedy, podpowiada mi intuicja, Jezus zaśpiewał: SZEMA IZRAEL! A później po Nim, aż po dziś, wielu odpowiada – jak dla przykładu święta Teresa od Jezusa – Bóg sam wystarczy! Tak wiele razy doświadczyłem w moim życiu porażek diabła… Nieprawdaż, że cudowne jest, kiedy aniołowie są przy nas i nam usługują?Odpowiedzi Jezusa świadczą o Jego absolutnym słuchu! Oby Pan dał nam ten dar. Abyśmy nie dali się oszukać. Diabeł to kłamca, a kłamstwo prowadzi do śmierci, nigdy ku życiu!

 W każdy piątek o godzinie 18.00 – Doga Krzyżowa a po niej Msza św. z nauką pasyjną o godzinie 18.45 . W niedzielę przed Msza św. wieczorną o godzinie 18.30 okazja do adoracji Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie przy śpiewie Gorzkich Żali.

                       W pewnym momencie życia nadchodzi czas refleksji, zadumy. U owadów nazywa się to przepoczwarzeniem, przemianą z poczwarki w pięknego motyla. Dla nas, chrześcijan, taki czas nadchodzi co roku w okresie Wielkiego Postu. Ale tu nie chodzi o nasze prywatne oblicza, ubrania i gadżety, w których ostatnio lubujemy się. To okres przemiany naszego umysłu, naszej duszy. To czas dla zadumy nad własnym jestestwem, nad przynależnością. I nie dotyczy to przynależności do grup społecznych, etnicznych, narodowościowych, lecz przynależności do Chrystusa, do Boga. Naszym zadaniem jest dać się przyciągnąć do serca Jezusowego, by być z Nim, kroczyć po drogach świata, kraju, regionu Drogą Chrystusową. Mamy przylgnąć do Jego Serca i Boku. Prorok Joel w ten oto sposób mówi do nas: «Przeto i teraz jeszcze – wyrocznia Pana: Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament». (Jl 2,12). I właśnie teraz mamy tę niepowtarzalną okazję, by powrócić całym swoim sercem, duszą i rozumem do Jezusa, który tak wiele poświęcił dlatego, że nas kocha. We wspaniałym stylu, głosem docierającym do nas przez ponad dwa tysiące lat, woła święty Paweł, ten, który początkowo nie potrafił zrozumieć idei Chrystusa, a potem stał się jednym z największych Jego orędowników i zasłużył na miano Apostoła Narodów. „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.” (2 Kor 5,20-21) Niech okres, który właśnie się zaczyna, wzbudza w nas radość z modlitwy, radość z dawania i pomocy drugim, tak więc – mimo nazwy – niech to będzie dla nas okres chwały, ale chwały dla Pana, okres radości, ale radości dawania, okres postu, ale wolny od elementów, które nie są nam konieczne: od nałogów, które i tak nam szkodzą, od hipokryzji, malkontenctwa, zrzędzenia, plotek. Pamiętaj: „gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.” (Mt 6,17-18)Na koniec wiersz Księdza Jana od Biedronki Twardowskiego:

Kanonizacja Jana Pawła II i Jana XXIII odbędzie się 27 kwietnia 2014 r.                                

Umiłowani bracia i siostry, nie wstydźcie się krzyża. Starajcie się na co dzień podejmować krzyż i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyża, nie pozwólcie, aby Imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu społecznym czy rodzinnym. Dziękujmy Bożej Opatrzności za to, że krzyż powrócił do szkół, urzędów publicznych, szpitali. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wyraz.- bł. Jan Paweł II 

Z życia naszego Ojca Świętego Franciszka  !

     Czy brzydzę się ciałem mojego brata albo siostry? To jedno z pytań, jakie postawił papież podczas porannej Mszy w kaplicy Domu św. Marty. Takiego postu chce Pan! Postu, który wyraża troskę o życie brata, postu, który nie odwraca się, jak powiada sam Izajasz, od ciała swego brata.W ten sposób zwrócił uwagę na ścisły związek łączący wiarę z miłosierdziem. Bez tego pozostaje tylko obłuda. W swojej homilii Franciszek skomentował dzisiejszą Ewangelię, w której Jezus odpowiada uczniom Jana Chrzciciela na pytanie o post stosowany przez nich i przez faryzeuszy. Odpowiedź Jezusa porównującego siebie do pana młodego, a uczniów do gości weselnych wskazuje, że wiara to nie rodzaj etyki życia z pewnymi formalnościami, ale dzieje zbawienia – to wybranie i przymierze.„Przyjmowanie od Pana ojcowskiej miłości, przyjmowanie od Pana tożsamości ludu, a następnie przekształcanie go w jakiś system etyczny, to odrzucanie tego daru miłości – mówił Papież. – Ten ród obłudników to dobrzy ludzie, czynią to, co należy. Wydają się dobrzy! Są moralizatorami, ale moralizatorami bez dobroci, bo utracili poczucie przynależności do ludu! A tymczasem Bóg daje zbawienie w obrębie ludu, w przynależności do niego”.Jak zauważył Papież, już prorok Izajasz w dzisiejszym pierwszym czytaniu liturgicznym jasno opisał post, jaki wybiera Bóg: „Rozerwać kajdany zła”, „wypuścić wolno uciśnionych”, ale także „dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać”.„Takiego postu chce Pan! Postu, który wyraża troskę o życie brata, postu, który nie odwraca się, jak powiada sam Izajasz, od ciała swego brata – stwierdził Franciszek. – Nasza doskonałość, nasza świętość rozwija się wraz z naszym ludem, w ramach którego zostaliśmy wybrani i w którym zostaliśmy osadzeni. Akt naszej większej świętości dotyczy właśnie ciała brata i ciała Jezusa Chrystusa. Aktem świętości dzisiaj, tu i teraz, na ołtarzu nie jest obłudny post, ale nie odwracanie się od ciała Chrystusa, które tu się pojawia. To tajemnica Ciała i Krwi Chrystusa. Pójść i dzielić chleb z głodnym, opatrzyć chorych, starych, tych, którzy nie są w stanie nic ci dać w zamian: to znaczy nie brzydzić się ciała!”.Ojciec Święty zaznaczył, że jest to post najtrudniejszy, bo to „post dobroci”: post miłosiernego Samarytanina, różny od postawy kapłana, który mija potrzebującego, być może z obawy, by się nie skalać. Taki właśnie post proponuje dzisiaj Kościół. „Czy kiedy daję jałmużnę, to upuszczam monetę nie dotykając ręki [przyjmującego]? – pytał Franciszek. – A jeśli przypadkiem jej dotknę, to czy tylko musnę? Gdy daję jałmużnę, to czy patrzę w oczy mojego brata lub siostry? Gdy wiem, że ktoś jest chory, to czy idę go odwiedzić? Pozdrawiam go czule? Jest taki znak, który może będzie nam pomocny. To pytanie: czy umiem przytulić chorych, starszych, dzieci, czy też utraciłem sens pieszczoty? Tamci obłudnicy nie umieli tulić! Zapomnieli, jak to się robi… A zatem nie brzydzić się ciała mojego brata, bo to nasze ciało! Według tego, jak postępujemy z tym naszym bratem czy siostrą, będziemy sądzeni”.

Grupa Modlitewna Ojca Pio

Serdecznie zapraszamy do włączenia się w naszą grupę

Spotykamy się w każdy pierwszy czwartek miesiąca o godz. 18.00